bugün büyük sıpa'nı bırakalı tam 57. gün baba...
nasıl yazıcam diye hep düşündüm aslında. nereden başlasam, nasıl başlasam, yada başlasam sonunu nasıl getiririm acaba getirebilir miyim ki diye hep düşündüm. içimdeki onlarca kelimeyi yüzlerce hissi yazıya nasıl dökebilirim bilmiyorum. ne zaman bir resmini görsem, ne zaman bir sözün kulağımda çınlasa; donuyorum... acaba diyorum, acaba gitti mi gerçekten? sonra resmine bakıyorum, o güzel yüzlü adama kıyıp hangi toprak kabul ederdi ki yanına, gitmiş olamaz diyorum... ve göz yaşlarım akıyor usulca...
özlüyorum onu, bana kızmalarını, şarkı söylemelerini, bazı şeyler üzerinde fikir alışverişi yapmalarımızı özlüyorum baba. bazı şeyleri yapmamızı istemdiginde, sana karşı geldigimzde bize söyledigin cümle hep aklımda baba... ''yarın bir gün biz olmıycaz oğlum, o zaman anlıycaksın beni'' bu söz hiç çıkmıyor aklımdan, ve ne zaman düşünsem bu olanları hep ağlıyorum, şimdi ki gibi..
odamda defterimin üstüne yazılmış bir yazını gördüm baba, büyük harflerle yazmışsın, bize olan tüm özlemini oraya kazımışcasına; '' SİZİ ÇOK ÖZLEDİM ''.
sensizlik zor baba, kanadı kırık bir kuş nasıl zorlanırsa ayakda durmaya, bende öyleyim. tek kanadım kırık...
sana hiç seni ne kadar çok sevdigimi söylemedim belki de, yada ne kadar çok özledigimi... bunların pişmanlıgını yaşıyorum hep...
haftaya geliyorum yanına baba, sınıfımı geçip geliyorum yanına.. sen gittin diye dertleşemiycek miyiz sandın? gelicem mezarının başına, saatlerle dertleşicez..
dayanamıyorum artık, duramıyorum burda...
seni çok seviyorum baba...
çok seviyorum.........
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder