Şimdi.. Söyleyeceğim çok şey var ama.. Toparlayamıyorum, darmadağın ya da bu kelime tam olarak nasıl yazılıyorsa öyleyim.. Dokunuyorum sadece kendime biraz.. Alelade kelimeler atıyorum şu an.. Konuşamıyorum.. Uzun zamandır ilk defa kanıyorum.. Acıyorum.. Yaşıyorum..
Ve sessizlikle uyanmaya çalışan mutsuz bir güneşin açılmamış göz kapaklarında biriken gözyaşları gibiyim.. Her an dökülmeye, veda etmeye hazır..
Ne güzel de söylemiş Hank!; '' Bir çiçeğin büyümesi bizi ne kadar kederlendiriyorsa ölüm de o kadar kederlendirmeli. Korkunç olan ölüm değil, yaşanan ya da yaşanamayan hayatlardır. ''
Bu söz gibi, o kadar çok şey var ki söylenecek, nasıl da sessizlik hakim oluyor bedenine insanın... Ağlamak geliyor içinden, gözyaşlarından birini görsün istiyor insan.. O sözcüklere dökemediği sonsuz sessizliği gözlerinde ki denizlerde bulsun istiyor birileri.. Aslında, bu insan son huzurunu istiyor..
Ve o ki; yeniden bir başlangıç yok, yeni bir ruh yok, yeni bir huzur yok, yeni olan hiçbir şey yok ve sadece hiçbir şey var!.. İşte böyle bir zamanda ararız o yeniden başlatma düğmesini.. Asla bulamayacağımız o başlangıç.. Fakat, hâlâ karar verebileceğimiz bir son var.. Sadece bir son..
Her birimiz sonumuza ulaşmak için koşturmuyor muyuz zaten? Kötü olan ise, çoğu insanın ölümü aldatmacadır.. Ölecek bir şey kalmamıştır geriye..
Saygılar,
Barzonunbiri.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder